Tom was wat bezorgd toen hij ‘s ochtends de auto checkte voordat we op weg zouden gaan naar de Canyon Roadhouse waar we zouden gaan ontbijten en tanken. Hij moest maar liefst 3 liter water bijvullen en dat is wel erg veel. De analyse dat de meter niet goed meer werkt werd daarmee onwaarschijnlijk- toch ergens een lekje… dus met Stop-a-leak in het waterkoelsysteem gingen we op weg. Halverwege- na rijden door een prachtig en steeds heter wordend woestijnlandschap en we bij de lunchstop waren en waar we zowaar voldoende signaal hadden om mijn moeder “Er is er één jarig, hoera, hoera” toe te zingen, moesten er nog eens 2 liter bij. Na ampel beraad met rallvriend en -mentor Mick luidt de analyse nu dat het lek ergens in de verwarming moet zitten en het plan is nu om tijdens de rustdag een by-pass om de verwarming heen te maken zodat we het probleem van dat lek omzeilen.

Verder ging de timetrial slecht omdat we door de enorme stofwolken een oude Bentley en een Alfa Romeo jeep niet konden inhalen. Het risico niet waard, maar jammer was het wel. Aangekomen bij de overnachtingsplek vergeten we alles: we hebben een hutje aan de rand van het hotelcomplex waar we de mooie zonsondergang zagen en onder de sterren aten- impala en hartebees, om precies te zijn.